DE LORELEY Ik weet niet wat de reden is, Waarom ik zo treurig moet zijn; Een sprookje van lang geleden, Maalt steeds maar door mijn brein. De lucht is koel en het donkert En rustig stroomt de Rijn; Zie hoe de bergtop flonkert In de avondzonneschijn. De mooie jonkvrouw zit er Daarboven betoverend bij; Haar gouden opschik schittert En haar gouden haar kamt zij. Zij kamt zinnelijk zingend, Met een gouden kam heur haar; Haar loklied is dwingend, De melodie is wonderbaar. Op het scheepje kijkt de schipper -Of hem wilde weemoed bevloog- Niet langer naar de klippen, Maar staart alleen nog omhoog. Ik geloof dat boot en schipper Toen in de golven zijn vergaan; En dat heeft met haar zingen
De Loreley gedaan. Heinrich Heine
© Vertaling van Lepus
Merrily we sailed along
Though the waves were plenty strong
Down the twisting river Rhine
Following a song…
Legend’s faded storyline
Tried to warn us all
Oh, they called her “Loreley”
Careful or you’ll fall…
Oh, the stories we were told
Quite a vision to behold
Mysteries of the seas in her eyes of gold…
Laying on the silver stone, such a lonely sight
Barnacles become a throne, my poor Loreley…
And the winds would cry, and many men would die
And all the waves would bow down to the Loreley…
You would not believe your eyes, how a voice could hypnotize
Promises are only lies from Loreley
In a shade of mossy green, seashell in her hand
She was born the river queen, ne’er to grace the land…
Oh, the song of Loreley
Charms the moon right from the sky…
She will get inside your mind, loveley Loreley…
When she cries “Be with me until the end of time”
You know you will ever be with your Loreley…
Vertaling
Vrolijk zeilden wij voort
Hoewel de golven erg sterk waren
Over de draaiende rivier de Rijn
Volgden wij een lied…
De vervaagde verhaallijn van de legende
Probeerde ons allen te waarschuwen
Oh, ze noemden haar “Loreley”
Wees achtzaam of je valt…
Oh, de verhalen die wij hoorden
Waren een behoorlijk beeld om te onthouden
Mysteriën van de zeeën in haar gouden ogen…
Liggend op de zilveren steen, zo’n eenzaam gezicht
Mosselen worden een troon, mijn arme Loreley
En de winden zullen huilen, en vele mannen zullen sterven
En alle golven zullen buigen voor de Loreley
Je zal je ogen niet geloven, hoe een stem kan betoveren
Beloften zijn slechts leugens van de Loreley
In een bescherming van mossig groen, schelp in haar hand
Was zij geboren de rivier koningin, om het land niet te vereren
Oh, het lied van Loreley
Charmeert de maan van de hemel uit
Zij komt binnen in je hoofd, liefelijke Loreley
Als zij huilt “Blijf bij mij tot aan het eind der tijd”
Weet dan dat je altijd bent met jouw Loreley
Vertaling van Blackmore’s night – Loreley
Tuin van de Moeder 